Ibrahimi, nga Kaçaniku, kishte pësuar shkaku se kishte qenë i pari djalosh që e mbante për dore vajzën të cilën e kishte dashur. Ndërsa, një vajzë, nga fshati im, e kishte humbur djaloshin pasi ai ishte martuar në Perëndim me një vajzë tjetër, por frytin e dashurisë së tyre u detyrua ta linte në paketë letre në oborrin e një xhamie, shkruan “Kosovarja”.

Dënimi i parë
U zgjova në mëngjes për të filluar edhe një ditë pune. Ditën e punës e nisi me kafenë e mëngjesit, shqiptarisht, rreptësisht brenda “parimit” se asnjë ditë nuk e nisi pa kafe. Pastaj, pas kafesë, edhe diçka ëmbël…

Jeta përbëhet nga të nesërmet e pandalshme. Dhe, kështu, të nesërmet kanë zgjatur me vite, qëkur mban mend e nuk mban njerëzimi…

“Po e lëmë për nesër grua, a po jo?”.
“Po, patjetër, shkoi dita!”, ma ktheu ajo.
“Përtej kësaj të nesërmeje duhet të gëzohemi që jemi gjallë”, i them unë.

“Filozofi, apo jo?!”, ma kthen me të shpejtë.
“Po, pak filozofi e pak realitet, por edhe lënia e punës për nesër a nuk ishte një filozofi, a?!”.

Ku dua të dalë do e kuptoni pas pak, por nejse…
Çdo ditë që zgjohemi duhet ta falënderojmë Zotin që na e mundësoi edhe një rizgjim. Natën kemi fjetur dhe ashtu kemi qenë në një lloj ekstaze metamorfozike, nëse është fjala popullore “gjumi është gjysmë vdekje”.

Pra, ta falënderojmë Zotin që po na jep edhe një ditë risk, brenda së cilës do të kënaqemi me të mirat e jetës dhe me artin jetësor nëse jeni lindur për të qenë artistë edhe duke mos qenë protagonistë filmikë.

E, si bëhet kjo po e tregoj një storie të një burri, të cilit nuk po ia përmendi emrin për të mos zbuluar identitetin e tij, sepse është plakur, duke mos e dashur gruan:

Ibn, ashtu e niste titullin e vet si njeri i ditur, si njeri që lexonte Kuranin, si njeri që i jep qytezës së tij disa tipare tepër interesante, veçmas për vitet reformatike të heqjes së ferexhesë.

Ai tani është mbi 80 vjeç, njeri që lexon çdo ditë, njeri që leximin e përdor për art të jetës, sepse nuk shpreson të bëhet i mençur për të filluar punë profesionale në këtë moshë. Lexon dhe e pretë vdekjen.

U takuam para disa vitesh. Në njërin xhep të tij kishte hapa “Lasix”. Më tha se e pinte atë ilaç, sepse kishte probleme me tension të lartë të gjakut.

“Je keq me tension dhe lexon shumë, a?!”, e pyeta me habi.

E pranoi edhe vetë se një ditë do ta zinte vdekja ndoshta edhe në rrugë…

“Ku ke dëshirë të vdesësh, xha Ibn?”, i thashë.
“Po t’më pyeste Zoti do vdisja në rrugë”, më tha. “Pse nuk do të vdesësh në shtëpi?”, e pyeta.

“Nuk e dua gruan dhe as që e kam dashur, prandaj nuk dua të vdes në dorën e saj, duke më prekur e duke më hedhur ndonjë lot mbi faqe. Dua të vdes në rrugë, sepse kam bindjen se do ta takoj në momentin më të vështirë zonjën që e kam dashur gjithë jetën, qëkur ishte zonjushë”.

80-vjeçari dikur kishte qenë i pari djalosh që e kishte mbajtur për dore një vajzë te re dhe për të parën herë i binte fund e krye qytetit dorë për dorë me engjëllushen.

E kishin parë i madh e i vogël atë skenë dhe ngjarja ishte përcjellë në veshët e prindërve të vajzës. Ata ishin tronditur dhe kishin vendosur ta martonin vajzën në një fshat sa më shpejt që të jetë e mundur.

Pushuan baladat e dashurisë!
Pas tre muajsh më në qytezë nuk shihej dorë për dorë çifti i shumëpërfolur. Kishin pushuar baladat e dashurisë, kishin pushuar të dilnin shitësit nga shitoret për t’i parë dorë për dore.

Pas tre muajsh vajza u bë nuse e një malësori me plis. Qante se i mungonte dora që shumë kohë e shtrëngonte… Derdhte lot zhgënjimi…

Por, edhe ai i kaloi vitet, duke derdhur çdo mëngjes lot dashurie për “vajzën” që ishte bërë grua, që vit pas viti i kishte lindur gjashtë fëmijë.

Prandaj, dëshironte të vdiste në rrugë, me shpresë se do e shihte ajo, për të cilin çdo ditë derdhte lot…

As fëmijët e vet nuk i donte siç i donin prindërit tjerë, sepse për të ishin të huaj, ngase i kishte lindur gruaja që nuk e kishte dashur kurrë në jetë…

Por, nisa për gruan time dhe kalova në një ngjarje krejt tjetër. Çudi: Pse ne, shqiptarët, flasim vetëm për gra të huaja?

I kërkova falje gruas se për pak sa nuk u zhgreh në lot, e që tek mundohej të mos nxirrte lotin më tha:

“Edhe unë ty të dua, por nuk duket se më do ti sa unë!”.

“Po si jo, grua, tamam puna mos me të dashtë”, ia ktheva shpejt.

E, ajo vazhdoi se ka qenë besnike dhe se nuk ka folur për këso punësh as në telefon me askënd…

Pse ime grua në telefon thotë vetëm po, po, po?
Por, akoma pa e mbyllur muhabetin, nxori telefonin për t’u përgjigjur dhe pasi e dëgjoi pak i tha: “Jo, nuk të njoh! Gabim je!”.

E ndali telefonin, por telefonuesi sërish e thirri dhe kjo e hapi. Me gjasë ishte ndonjë shok i mëhershëm, i rinisë.

Ai i fliste e kjo herë skuqej, herë i dridhej zëri… Dhe, pas çdo pyetje dëgjohej tek i thoshte po, po, po…

Në fillim mendova mos i bënte ofertë për ndonjë rol filmi dhe tamam mendova se dolëm nga kriza, ajo i tha: “Do të dalim!”.

Uh, thashë me vete, jam bërë dembel dhe kaq i padobishëm sa gruaja t’i thotë para meje telefonuesit do të dalim!

Dënimi i dytë
Ishte një vajzë e zgjuar. Në kohën e vet, rreth viteve shtatëdhjetë, ishte ndër të paktat femra që vinte në Prishtinë për t’u shkolluar në shkollë të mesme.

Kishte ardhur e bindur se do ta kryente shkollimin, pa ditur se rrugët e jetës e qonin në dallgë të panjohura. Një djalë i shprehte dashuri çdo ditë dhe ditë pas ditësh vajza pranoi të dilnin bashkë.

Më vonë ëndërronin të bëheshin bashkëshortë, të lindnin fëmijë dhe ta shijonin jetën si në parajsë.

Dashuria e tyre nuk kishte të sosur dhe kah fundi i shkollimit vajza kishte mbetur shtatzënë. Në fillim nuk ishte bërë e madhe, sepse ajo do të bëhej nuse në shtëpinë e tij dhe kjo gjë nuk do të krijonte shqetësime.

Ditë pas ditësh e javë pas javësh, në pritje të fejesës dhe martesës së shpejtë, vajza, e që pretendonte të bëhej nuse, së shpejti i kërkonte djaloshit zgjidhje të shpejtë.

Ndërkohë, ai pritej të bënte hapin e parë kah bashkimi… Por, në kurbet i vdesë babai dhe ai niset për pak ditë atje, në mënyrë që ta rregullonte dokumentacionin për sjelljen e kufomës në vendlindje.

Por, hasi në vështirësi dhe kthimi i kufomës nuk u bë kurrë. Ndërkohë, njohu një vajzë që jetonte atje dhe “miqësia” me të sa vinte e trashej…

Dhe, kaluan pesë muaj edhe vajza më nuk kishte mundësi as të abortonte. Por, as i dashuri i saj më nuk u kthye nga kurbeti, ku shkoi ta merrte kufomën e babait të vet e mbet edhe vetë atje, madje edhe t’i thotë të dashurës se martesë ndërmjet tyre më s’mund të ketë, sepse tashmë veç ishte martuar me “miken” e tij…

Sidoqoftë, vajza e gjorë, me frytin e “dashurisë” në bark, mbeti të bënte jetë tek një shoqe e saj në Prishtinë, për të arritur deri te muaji nëntë kur duhej të lindte fëmijën.

E frikësuar të hynte në Klinikën e Gjinekologjisë, vendosi lindjen e foshnjës ta bënte në shtëpinë e shoqes, ku nuk do të aktualizohej problemi i saj.

Një natë vjeshte lindi vajzë. Dhe, pas një jave, kur foshnja mori veten, e puthi për herë të fundit, me lot në sy…

Dita e lamtumirës
Në ag besimtarët falin namazin e mëngjesit. Nëna e re, pasi e kishte mbajtur tërë natën vajzën në duar, me ag të mëngjesit, në një paketë letre e lë foshnjën në një qoshe afër xhamisë, mbuluar me një batanije të hollë.

Kishte llogaritur mirë kohën kur do të ktheheshin xhemati, pas lutjeve të mëngjesit… Lutej ta gjente dikush që nuk kishte fëmijë. Lutej ta rriste një nënë e mirë…

Dhe, pas pak nga largësia pa se drejt foshnjës së braktisur ecnin njerëzit e parë që ktheheshin nga xhamia.

“Qaj, qaj sa më shumë, që të kuptojnë se ka fëmijë në atë paketë!”, i thoshte nga larg.

E, foshnja sikur e dëgjonte, filloi të qante, madje me zë paksa të lartë, aq sa ata që ndodheshin afër saj edhe e hetuan… Dy nga ta e morën foshnjën dhe e dërguan në polici, si fëmijë i braktisur…

Dhe, pas një kohe çupën e marrin një çift pa fëmijë, kurse nëna biologjike shuhej çdo ditë e më shumë nga malli për foshnjën e braktisur…

E, sa më shumë që kalonin vitet, ajo aq më pak e donte martesën. Aq më pak e donte jetën, e aq më shumë e donte vajzën e vet, për të cilën më nuk dinte se ku rritej dhe nëse ishte në jetë.

Kështu, u shkatërrua dashuria e saj rinore. Ëndrrat e saj u shuan dhe dy më të dashurit e saj, djaloshin dhe çupën, më nuk do i kishte kurrë pranë vetes… Sokol Murturi /Kosovarja/