Ti nuk je ajo që unë e doja! Unë të dua ty nga fotografitë e dikurshme dhe ti je ajo që i shkonin të gjithë fustanet me buzëqeshjet e fytyrës! Tani ti je një tjetër, që shprehë frikë në fytyrë, kurse ajo që unë e doja ka vdekur përgjithmonë, shkruan “Kosovarja”.

I tillë, si jam sot, isha qëkur i mbaj mend lulet dhe fluturat. Gjeja forcë të vrapoja pas tyre derisa i fusja në dorë. Lulet nuk mund të iknin, por fluturat kishin fuqi më të madhe se unë. Aq sa vrapoja për ta provuar fuqinë me fluturat, babai më thoshte mos mendo se janë vetëm dy krahë të lehtë, sepse aty është fuqia fluturuese.

Kur u rrita sa jam sot, isha ndalur në një stom toke dhe i shikoja lulet nëse kishte flutura. Babai më tha se unë sërish kisha mbetur fëmijë, si kisha qenë dikur! Më tha se tash dallohem vetëm për nga gjatësia e trupit.

U dëshpërova shumë kur ma dha babai atë vlerësim dhe shpejt u ktheva në odë. Vura kokën mbi jastëkun prej kallëpi të kashtës së fortë, në kërkim të pushimit të mesditës.

Desha t’ia merrja inati babait, por mu hodh në kokë si një shkëmb i rëndë tregimi i tij se si ishte rritur jetim dhe thashë se babai nuk e kishte jetuar rininë me prindërit dhe nuk dinte deri në cilën masë mund ta lëndojë fëmijën sikur bëri me mua…

Desha ta falja, sepse nuk kisha çfarë t’i bëja, ai edhe ashtu dukej i lodhur nga jeta e jo nga mosha. Flokun e kishte tamam sikur e mbaja mend në çdo kohë.

E vendosa kokën në jastëk dhe për pak minuta ndjeva lagështinë në jastëkun prej kallëpi. Shi nuk binte, mendova në atë përgjumje.

Ah, më ranë lotët… E pash veten tek vrapoja një vërrie gurishte të mbushur lule dhe barë. E mbaja për dore dikë që nuk e kisha sot dhe, madje, më erdhi në mendje edhe emri i saj.

Pse t’ia merrja inati babait, kur unë, vërtet, nuk isha rritur?! Ky që jam sot isha edhe para dhjetëra vitesh!
Atë që e kisha ëndërruar me kokë mbi jastëkun e kallëpit, e shihja ëndërr, por nuk di se kush ishte…

Nuk di as pse qaja! Por, gjithnjë më dukej se isha penguar t’i përjetoja fluturat dhe lulet sikur dikur…
Deudi i vogël, trevjeçar, dilte të ishte me rezonues se unë, kur i thashë se e kisha djalë babanë e tij…
E, ai mu përgjigj:

“Jo, ti nuk ke si ta kesh djalë, sepse ai nuk është i vogël!”.

Kishte të drejtë Deudi, sepse mund ta kesh fëmijë dikë vetëm sa është i vogël! Andaj, ula kokën në jastëk dhe serish e ndjeva lagështinë e jastëkut.

Unë po qaja, sepse isha rritur në botën time të luleve dhe fluturave dhe doja të jetoja ende si fëmijë, vetëm brenda saj.

Por, sa herë që ngritja kokën, e shihja babanë duke më ndenjur mbi kokë dhe duke më thënë se je rritur e më nuk je fëmijë, e, në fakt, unë shikoja me bisht të syrit nëse babai më shikonte dhe me t’u larguar sado pak, unë me sjellje bëhesha fëmijë si edhe kisha qenë dikur…

Sepse, më pëlqente të isha fëmijë. Unë nuk kisha dashur as të rritesha, apo ndoshta kisha pranuar të isha pak më shumë se fëmijë…

Ti më beson, por ti nuk je këtu pranë meje sonte… Edhe ti je pak si fëmijë. Ndjej si mund ta kallësh botën për një flutur. Ndjej si mund të vdesësh për një dashuri. Ndjej sikur më thua ikim në qiell mbi ndonjë re që ka shi…

Dhe, me kokën mbi jastëkun prej kallëpi dua të të them se ka ardhur pranvera ime, ka sjell lule dhe ka çka të të dhurojë çdo ditë…

Unaza e lot – bashkë…
Andaj, sivjet do të ketë shumë lule dhe unaza. Do të ketë shumë lot. Do të ketë edhe heshtje dhe ëndrra. Nuk do të vdesë askush pos ëndrrave tona…

Do të ketë qetësi mbi “liqenet” e gropave të minierës afër shtëpisë. Do të dalë të shtyhem me Jonuzin, duke matur intelektin e hedhjes së gurit mbi ujin e qetë në ata “liqen” dhe ai që do të formojë më shumë rrathë nga hedhja e gurit, do ta bartë tjetrin në shpinë 100 metra larg dhe do ta kthejë sërish te vendi…

E, unë isha gjithnjë fitimtar në hedhjen e gurit mbi ujin e qetë. Shkonin rrathët duke u zgjeruar dhe ndaleshin vetëm kur përplaseshin me bregun.
Desha të të them se jam i tillë sikur e do ti!

Një fëmijë që shikon me bisht-syri babanë nëse më qorton akoma në luftë e sipër për t’ma flakur sjelljen prej fëmije…

Ti më pate humbur!
Po e mbaja kokën në jastëkun e kallëpit kur Deuidi i vogël shikonte luanin e vogël Simba në luftë me Skarin e egër…

E, unë ndjeja se do të bëja për ty gjithçka… Kisha dal mbi kodër dhe i kisha shtrirë duart në drejtim të erës që m’i valëviste flokët, duke m’i mbyllur sytë flladi i tepërt.

Unë lutesha për ty! Për ty më kishte zënë mbrëmja duke u lutur, por nuk di edhe çka lutesha… Të jetoje ti. Të mbijetoje nga një tërmet që shfaqej në shtëpinë tënde çdo ditë dhe ta merrte qetësinë e jetës…

Nuk di as pse lutesha, por di se i thosha Zotit të të mbante afër meje…

Mos ikë, qëndro këtu! Edhe ti nuk je rritur kurrë, Linë! Ti nuk do të ishe rritur nëse nuk do të kishe dal në shiun pranveror t’i kërkoje Zotit të rriteshe sikur je sot.

Mos ikë, qëndro këtu! – fola edhe me zë, teksa jastëku po bëhej gjithnjë e më i lagësht…

Unë mbaja në dorë buqetën e premtuar, që kur të vinte ajo do t’i thosha se është jeta ime.

Por, ajo nuk erdhi! E ndjeva vetëm zërin e saj në valët e telefonit. Sidoqoftë, isha përmallur për zërin e saj.

Më fol diçka të bukur, të lutem! – i bërtita.
Dua të flas për lule dhe sërish, si fëmija që do të del sa më shpejt te dëshira e tij, i thashë se jam duke e pritur që të vjen e t’i merr lulet. I kam bërë buqetë dhe i kam lidhur shumë, që të mos ndahet asnjëra prej tubës…

Por, ajo qante, e unë, sërish, e ftoja ta merrte buqetën e luleve…

Sa fëmijë që je!- më tha. – Unë jam tërë vaj e ti më thërret për lule!

Po, vërtet, unë desha të të pyesja nëse jam ende fëmijë. Sepse, ti dhe babai im mendoni njëjtë, por ai ka vdekur kaherë e ti jeton pranë meje.

E, unë qaj për ty, fle për ty, zgjohem për ty, por nuk po mund të të prek!

Andaj, Ty t’i kushtoj këto lutje që më dalin nga shpirti, i thashë, duke qëndruar maje kodrës së puhisë që freskonte shpirtrat e trazuar…

Por, unë jam i lënduar, e më dhemb edhe shpirti. Nuk di ku ndodhet shpirti, por di se po më dhemb!

Qaj shumë, më thotë, në mënyrë që të të lirohet shpirti nga dhembja.

Në këtë çast, ula duart dhe buqeta me lule sikur ra nga qielli në një humnerë të thellë. Më rrëshqiti nga duart sikur të mos kishte qenë kurrë në duart e mia.

Provoj të gjej forcën e shpëtimit. Është tepër vështirë mbi jastëkun e kallëpit që është bërë shumë i lagësht.
Por, ajo sërish më del para, me fytyrën engjëllore, pak e frikshme nga hera e fundit kur më ra dispinimi në fundin e detit.

Ajo rrudhi pak fytyrën dhe unë pash me thellësinë e syve se te ajo ishte bërë një çerdhe frikësimi. U mundova t’i përgjigjesha me buzëqeshje dhe ta thyeja frikën në shpirtin e saj.

Mendova se frika iku dika dhe provova ta shihja tani buzëqeshjen në fytyrën e saj, por frika ishte thelluar.

Oh, ti nuk je ajo që më përket mua! Këtë nuk ia them asaj, por e bluaj në kokë teksa ecim tutje…

Unë ka kohë që nuk i shikoj fotot e reja… Unë e njoh një tjetër. Ti nuk je ajo që ishe dikur!

Nuk them se unë çmallem çdo natë me fotot e dikurshme. A e mbanë mend foton me fustanin e gjelbër, që e kishe veshur ditën e parë? A e mbanë mend belin tënd të hollë, kur më pyete se cili fustan të rrinte më bukur?

Më dukej se çdo fustan shkonte me fytyrën tënde të buzëqeshur, nëpër të cilën shihej lumturia jote…

Nuk shihja diçka që nuk i shkonte asaj fytyre!
Por, sot, shoh diçka tjetër. Ndalem dhe i them vetes: Ajo ka vdekur! Ti nuk je ajo e dikurshmja! Je hija e saj që po më ndjek mua teksa iku nga jeta në kërkimin tënd…

Ku ke mbetur? A ke rënë në fundin e greminës bashkë me buqetën e luleve që ta mblodha në malin e dikurshëm?

Por, edhe mali ka ndryshuar, më nuk duket i bukur si dikur… Kanë ikur edhe zogjtë… Kanë ndërruar kohët, e ti je bërë çdo ditë e më e palumtur…

Kur më merr malli për ty, shikoj albumin e dikurshëm kur vishje fustan të gjelbër dhe them me vete tash ku je…

Jo, ti nuk je dashuria ime e dikurshme, ti ke vdekur dhe mua më kanë mbetur vetëm fotografitë tua që flenë në albumin e jetës sime!

Dhe, e shikoj foton e fundit… Në çast, nëna hapi derën e odës. Ma vuri dorën mbi ballë dhe më tha se qenke bërë sikur të ishe në fund të detit…

E, edhe pse nëna ka vdekur kaherë, shumë më paska marrë malli për dorën e saj të ngrohtë. Ajo ma vendosi mbi ballë dorën e nxehtë prej nëne dhe kur nisi t’ma përkëdhel ballin, ëndrra u shkëputë dhe ra si një degë peme në tokë.

U ngrita, por nëna nuk ishte pranë meje. Doja ta shihja duke ikur nga oda, por dera nuk u hapë dhe unë, e që doja të mos isha zgjuar kurrë nga këto ëndrra me mall të nënës, vetëm pëshpërita ndër buzë, se nëna kishte vdekur kaherë… Sokol Murturi /Kosovarja/