Nuk e dija se pamja e saj i ngjante shumë figurës së gruas sime. U desh disa ditë të zbuloja se gruaja ime kishte një klon, të cilën mund ta dërgonte në punë, mund ta dërgonte në shërbim, mund ta dërgonte edhe jashtë shtetit. Thjesht, kudo që donte vetë mund ta qonte me bindjen se ishte ajo vetë.

Tek pas disa ditësh mu kujtua se ajo fytyrë i ngjante gruas dhe bërtita nga gëzimi se më në fund e qëllova, truri ende nuk më ishte shlyer. Por, truri im i mbanë mend vetëm pamjet që i do shpirti…

Qëndrova disa orë në kafenenë ku u këndua pastër shqip, e jo tallave. Aty ndodhej edhe ajo. Më ngjante në dikë, por nuk mund ta kujtoja modelin e fytyrës që i ngjante. Më mbetën në kokë tiparet e saj, por memoria nuk ma shpaloste figurën tjetër të këtij kloni rastësor. Ishte fytyrë që më ngjante në dikë, por nuk mund ta qëlloja.

Isha preokupuar aq shumë me këtë fytyrë, por nuk më vjen në mend zgjidhja. E njëjta fytyrë më sillej në mend si ajo që e njihja. E njëjta gjatësi trupi si ajo. E njëjta frizurë dhe me pamje të njëjtë floku, të njëjtat buzë dhe e njëjta fytyrë rrumbullake.
Sillem e pështillem, mundohem ta gjej modelin sa të them me zë të lartë “eureka” nga gëzimi, por kot.
Edhe pse mundohem ta gjej klonin e asaj fytyre, disi sikur më është zbehur memoria.

Kam njohur shumë fytyra, por fytyrat kanë ndryshuar e nuk janë më ato që ishin dikur. Ndoshta edhe unë kam të drejtë? Ka të drejtë ndoshta edhe memoria ime që është mërzitur duke mbajtur në klik çdo lloj fytyre dhe më nuk do të lodhet me këso fytyra të padefinuara.

E di se është një klon rastësie, por nuk më bie në mend se me kë ngjanë, cila fytyrë i ngjanë asaj fytyre. Jam kureshtar ta gjej, lutem t’më shkrep një rrufe në mendje, por sërish kot…

Këngëtarja ngjante në gruan time
Në një moment vjen ajo në tavolinën time dhe më përshëndet butë. Ashtu si edhe këndon butë. Pastaj, më lë një numër telefoni. Dhe, tërë storien e shikon një tjetër femër nga tavolina e fytyrës së klonuar dhe ma bën me gisht në shenjë qortimi për numrin.

E ftoj në tavolinë gjithë gaz. I them të mos xhelozojë, sepse për ty mendoj seriozisht, kurse atë e kam vetëm për puthje! Ha-ha-ha nis gazi në sallë dhe zgjat bukur gjatë. Në një moment nxjerr telefonin për të kërkuar një foto dhe më dalin para syve fotot për vitin e ri 2017, kur kemi dal me gruan në shtëpi dhe shoh se fytyra që i ngjanë asaj fytyre në kafene është fytyra e gruas sime…

Po, si nuk më është kujtuar deri tash?!

Si është e mundur të jetoj me atë model fytyre e të mos më kujtohet se është modeli i gruas sime?! Eureka! E gjeta. Kjo zonjë qenka modeli i gruas sime… Po sikur ta marr në shtëpi për kafe do ta befasoja gruan… Mirë është të dy të pimë kafe me gruan. Do të ishte shumë e dobishme. Nëse ndonjë ditë nuk do të mund të shkonte gruaja ime në punë, lirisht do të mund ta qonte modelin e vet në zyrë.

Por, jo, nuk qenka bash ashtu, meqë gruaja nuk di të këndojë…
Sidoqoftë, e gjeta modelin. U bë shumë mirë që e gjeta dhe e pushova mendjen. Nuk më binte në mend se po jetoj me një model të tillë fytyre në shtëpi! A jam plakur, a thua, që jam bërë kaq budalla? Shikohem në pasqyrë ashtu sikur më thotë gruaja sa herë që i duket se për ndogjë s’e kam mirë. “Shikohu në pasqyrë, njeri!”, më thotë.

Shikohem, por nuk shoh se jam plakur. Mirë jam shumë, i kam të gjitha që i kisha dikur, edhe si i ri, edhe kur u bëra pak më shumë se i ri… Nuk po më duket asgjë keq, por njeriu në fytyrën e vet nuk i sheh brirët…

Por, rëndësi ka se pas dy netësh ndeje në kafene e zbulova se modeli i asaj femre që rrinte aty i ngjante shumë gruas sime. Nuk jam i pa mençur, a? Mund të lavdërohem si ai burri që ishte nisur nga Kaçaniku për në Prishtinë. Qysh në Kaçanik e kishte marr shkrepzën të ndezte cigaren dhe me të hyrë në “Veternik” të Prishtinës shkrepza i ndezë dhe në atë moment thotë: “Luaje shkrepza ime, nga Kaçaniku te “Veterniku”!

Shoh se memoria kishte të drejtë. Nuk do ta ruaj dikë të cilin e sheh çdo ditë. Por, për çudi, mendohem a është ky klon apo baballarët tanë e kanë shëtitur botën e ku dihet ku i del tymi kësaj pune…
Dhe, teksa i mendoj këto gjëra, vjen fqinji im nga Gjermania. Nuk jemi takuar qe shumë vjet. Na i bën gruaja kafetë e bashkë me kafe edhe nga një gotë verë. E, teksa pimë hapet muhabeti i para shumë viteve para lufte…

Ka qenë më mirë atëherë apo jo?
Për mua dhe fqinjin e mërzitur në kurbet ka qenë më mirë dikur, por për gratë më mirë është tani. E gratë, me siguri, e kanë mirë. Dikur nuk ka ekzistuar shoqëria familjare apo ka qenë shumë e rrallë, thotë fqinji dhe unë pajtohem që e ka mirë. Por, gruaja nuk pajtohet. “Nuk po e qëlloni asnjëri”, thotë ajo dhe vazhdon: “Dikur ka pasur shoqëri e muhabet shumë më shumë se tash.
Kanë ekzistuar kumbaritë dhe ndrikullat me të cilët është bërë një muhabet i hapur dhe mjaft shlirë. Kumbara ka pasur të drejtë të hyjë në shtëpi edhe nëse nuk ka qenë aty i zoti i shtëpisë. Edhe ndrikulla ka pasur të drejtë të shkojë në shtëpi të kumbarës edhe nëse nuk ka qenë e zonja e shtëpisë aty”.

Sa mirë i definon gruaja gjërat… Dhe, mendja më shkon te modeli i fytyrave. “A mos ka pasur babai i gruas ndonjë kumbar në Shqipëri?”, pyes veten.

Paskësh mundësi, pra, i them vetes. Nuk qenka krejt rastësi, me siguri. A mund të jenë motra, ore?!
Ndërkohë, fqinji sheh se jam tretur në mendime, si në mjegull dhe më thotë se qenkam bërë unë mu si ai në kurbet.

“Jo-jo, nuk jam humbur, por vërtet isha kah mendoja për kumbaritë që ka pasur ky vend dhe shumë me vend e ka gruaja. Bile, paskam mundësi të kem fakte”, i them atij.

Fëmija i kishte sytë e kaltër si fqinji
Ishte ulur burri pas shporetit dhe pinte duhan. I bërtiste gruaja se nuk po ngopej kurrë me atë dreq duhan. Dhe, teksa gruaja e qortonte, i thotë:

“Sa shumë i ngjanë babait të vet… Sykaltër si deti”.

“Nga e di ti si është deti, moj?! Kur ishe ti atje?!”.

Gruaja vazhdon të lozë me fëmijën dhe i thotë: “Shihja sytë sa të bukur, i ka të kaltër si qielli!”

“Nuk i kam sytë e kaltër moj?”, ia kthen burri.

“Nuk po them për ty ore, por për babanë e tij!”, thotë ajo.

Heu, them me vete: Ku të dish se çfarë kumbarie qenka luajtur te gruaja dhe ato familje që kanë bërë të njëjtët fëmijë. Se, po të mos kishte kumbari, nga do dilnin kaq të njëjta këto?!

S’besoj se ka mundësi të ndodhë kloni rastësor, megjithatë përsëri më bie në mend se nipi që është në Zvicër, një ditë, më tha:
“Dajë, mua nuk më merr shumë malli për ty!”.

Më befasuan këto fjalë dhe i thashë:
“Nip, tash kanë dal mjete komunikimi dhe po shihemi si shpesh, prandaj edhe nuk të merr malli”.
Por, ai ma ktheu:
“Jo, dajë, nuk po e di ku po dal. E kam në Zvicër një njeri në punë që të ngjanë ty tërësisht! I tëri, me çdo gjë, është si ti: me fytyrë, me duar, me sy, me flokë, me të gjitha është si ti… Pyete nënën dhe të tregon edhe ajo”.

“Mirë, ka gjithkund nga një model”, them unë. Ndërkohë, më bie në mend se babai kurrë nuk ka qenë në Zvicër. Nuk ka qenë as nëna… Por, ka mundësi të ketë qenë babai i tij këndej pari… Ndodh gjithçka… Kurrë mos thuaj kurrë!”, i them vetes dhe habitem edhe vetë se sa thellë i hyra kësaj pune.

E, Zoti është çdo kund rreth nesh për të parë se çfarë ndodh në tokë, te njerëzit. Si produkt i kësaj fjale të urtë popullore, Zoti i ekuilibroi botët gjinore. Burrit i dha fuqinë prej burri, gruas heshtjen. Pse? Sepse asaj bashkë me heshtjen i dha edhe dinakërinë.

Dhe, tek tash më kujtohet pse zonjat e bartin bishtin e dhelprës rreth qafës… Pra, dinakërinë. Gruaja duket gjithnjë se nuk e kupton burrin, por, në fakt, ajo elaboron edhe përtej asaj që duhet, madje duke hyrë edhe në botën e paragjykimit.

E, çka i duhet gruas dinakëria?
Burri ekspozon fuqinë duke treguar muskujt e vet para gruas. Ajo, në raste të tilla, heshtë dhe me një buzëqeshje të vogël e tërheqë atë duke i thënë “të dua”. Dhe, kur burri është i bindur se gruan e ka për vete plotësisht, ajo mund të jetë në valët e detit e shtrirë në shpinë.
A po e dini për çka e kam fjalën? Për dallgët që e luhatin kah të donë ato vetë…

Prandaj, edhe kanë thënë – mos të zënëshin dinakëritë e gruas… Një burrë e kishte zënë gruan në flagrancë amoraliteti dhe i kishte thënë të zura. Gruaja ish ankuar se kurrë s’e kishte tradhtuar. E, gruaja për ta bindur burrin se sytë gënjejnë, e kishte çuar te muratori.

“Punë të mbarë, murator! Çka po bën, o mjeshtër?”, i kishte thënë gruaja.

“Po ndërtoj mur”, i ishte përgjigjur ai.

“Pse e ke zgjatur atë pe?”, ia kthen ajo.

“Që muri të bëhet drejt”, i thotë muratori.

“A pa pe nuk shkon muri drejt, a?”.

“Jo, zonjë, syri të mashtron!”.

Prandaj, edhe në këtë rast gruaja del fituese ndaj burrit se atë e ka mashtruar syri…

Një rast tjetër, një grua i nënshtrohej zullumit të burrit. Në një rast, burri, pasi e rrahë, i thotë të vijë në arë e të hedhë kokrra misri. Gruaja mori një enë mbushur me peshq të vegjël dhe në vend të kokrrave të misrit pas burrit hidhte peshq. E, kur burri me plug lëronte që t’i mbulonte kokrrat e misrit, pa se mbulonte peshq. Ai në çast u ndal dhe mendoi se Zoti nga qielli i lëshonte peshqit. I tha gruas t’i mblidhte peshqit dhe t’i fërgonte për drekë. I mbledhë gruaja peshqit dhe shkon në shtëpi. Por, nuk i përgatit për gatim. Kur erdhi burri në shtëpi, me shpresë se do kishte peshq në sofër, gruaja i solli speca turrshi.

“Ku janë peshqit?”, i thotë ai.

“Cilët peshq?”.

“Ata që i mblodhëm në arë!”.

“Ti je çmendur! Ku ka peshq në arë?!”.

Burri u ngrit nga sofra dhe e rrahu gruan si edhe herë të tjera… Ajo nga zemërimi i thirr vëllezërit dhe u thotë:

“Është çmendur! Do më mbytë!”.

“Pse e rrahë gruan?”, i thonë ata.

“Gjetëm peshq në arë dhe i thashë t’i bëjë për drekë, por nuk i ka fërguar!”, u thotë ai.

Ata u shikuan në sy me njëri-tjetrin dhe, të bindur se ishte çmendur, e rrahën me rend derisa ai mbet i shtrirë në tokë. Por, kjo gruas nuk i mjaftoi.

Dëshironte ta rrihnin edhe më shumë… Dhe, për të arritur këtë, nxjerr nga pala e dimive një peshk dhe ia tregon shoqit. Kur ai e sheh peshkun thotë: “Qe peshku! U kam thënë unë!”. Ata i hyjnë prapë dru derisa lodhen…
Prandaj, besoj se mjaftojnë këta shembuj që i thash që ta kuptoni pse gruaja e bartë rreth qafe bishtin e dhelprës…

Sokol Murturi (Kosovarja)