Njerëzit e pakënaqur jetojnë jetën e tyre nën një qiell që është gjithmonë gri dhe pa muzikë në zemrat e tyre. Me pamundësi për të ushqyer shpirtin me gjithçka që është e bukur dhe e mirë rreth tyre.

Nuk është vetëm çështje forme apo qëndrimi, por diçka me rrënjë. Njerëzit e pakënaqur me veten njihen menjëherë. Jo vetëm sepse mezi buzëqeshin dhe tregojnë empati, por, mbi të gjitha, sepse jetojnë dhe komunikojnë negativitet. Ndonjëherë ndjenja bëhet edhe një shqetësim i thellë. Kjo për shkak se negativiteti krijon një lloj kapele gri dhe të rëndë që mbështjell gjithçka që rrethon.

Njerëzit e pakënaqur jetojnë gjithmonë me një mendje që përzien zhgënjimin dhe zemërimin, zilinë dhe pakënaqësinë, nga i cili nuk duhet të bllokohemi. Njerëzit e pakënaqur janë pasqyra e përsosur e kufijve të tyre. Ata nuk e njohin dhe prandaj janë gjithmonë të gatshëm të fajësojnë botën dhe të tjerët për dështimet e tyre. Ata nuk e njohin vlerën e përulësisë dhe ndjejnë pakënaqësinë e tyre duke përdorur sarkazëm ose gënjeshtra.

Qëndrimi që rrjedh nga zhgënjimi mund të shkaktojë dëme

Për të kënaqur këtë ndjenjë negative, të pakënaqurit shtyjnë të tjerët poshtë. Ata anulojnë motivimet, tallen me aspiratat e tyre për të patur sukses. Ata janë njerëz toksikë, të paaftë të marrin në pyetje veten e tyre dhe të arrijnë të gjejnë një fajtor. Kjo është arsyeja pse njerëzit e pakënaqur duhet të mbahen në një distancë të sigurt. Sidomos ata që refuzojnë ndihmën, me bindur se kanë gjithmonë të drejtë.

Ndjekja e njerëzve të pakënaqur nuk çon në një ndjenjë të shëndetshme të vetë-kritikës, por në një mentalitet të diskutueshëm dhe jopërfshirës. Mos u përpiqni t’i ndryshoni ata, pasi ju nuk do të mundeni. Ajo që ata ushqejnë është një lloj zilie e përhershme që mbyll çdo shpresë për ndryshim dhe çdo frymëmarrje të ajrit të pastër dhe optimizmit.