Ndërmjet mallit të vjetër dhe nostalgjisë për shoqet dhe shokët e brezit tim, që kemi qenë si familje tash e dyzet vite më parë…

Të etur për njëri-tjetrin, jetojmë prej kohësh. Kanë kaluar shumë vite që kur kemi qenë pak më shumë se fëmijë. Me fytyra të njoma e me flokë rinie.

Kemi qenë pak më shumë se fëmijë kur takoheshim nën blirin e shkollës. Nuk kishim nevojë për psikologji pozitive e as që dinim se ekzistonte. Ishte bukur dhe nuk mendoja se do të harroheshim ndonjëherë.

Mendoja se ne do të ishim gjithnjë këta që jemi dhe që e ardhmja do na vinte pranë njëri-tjetrit.

Tash, në këtë vjeshtë të vonë, e që gjethet e drunjve veç kanë rënë në tokë, më mbetën sytë mbi ngjyrën e tyre. Dhe, tek shikoja me këtë ngulm, pash se si u shkëput edhe një gjeth dhe, pasi u tund në ajër, ra para meje, në oborr.

Paksa më larg fëmijët e lagjes shkonin në shkollë me çanta mbushur libra. I shikoja teksa ecnin të lumtur dhe të gëzuar, duke shkuar në një klasë më lart, kurse disa vetëm sa e kanë filluar jetën e brengave.

Edhe unë do të kem qenë po kështu, si këta fëmijë, them me vete. Unë do të kem qenë aso kohe me strajcë në krah, por i lumtur…

Vitet kanë ikur shpejt, ashtu si ditët e kësaj flete që sapo u shkëputë nga dega e blirit dhe ra para meje, e që do e shkel kushdo që ecë këndej pari. Edhe ky gjeth dikur është “lindur”, është zhvilluar dhe, në fund, është zverdhur dhe shkëputur nga rrembi…

I mërzitur nga përjetimet e jetuara dhe nga rikthimi në fëmijëri, për ta parë veten nëse dukem si kjo fletë e shkëputur, nxora telefonin të shikoja fotot që i mbaj në të, e që janë të kohës së rinisë. Shoh flokët e dendur, e që nuk depërtonte nëpër ta dot krehri lehtë.

E tash?

Flokët më janë thinjur, e thinja më kanë dal edhe në faqe…

Sa shumë paskam ndryshuar? A thua, vetëm unë jam bërë i tillë?

Të bëhem si gjethi!

Dal në marketin tim, i mërzitur që më nuk jam fëmijë. I mërzitur që nuk e kam flokun e dikurshëm… Qenkam bërë burrë i moshuar…

Dhe, teksa i mendoj se si kanë ikur vitet, në derë hynë një zonjë me të birin, të rritur. Unë dhe gruaja po qëndronim afër derës kur zonja, pasi na përshëndeti, më tha në emër nëse e njihja se kush ishte. Unë, që sapo isha përfshirë në botën shpirtërore, u mendova ta qëlloja se kush ishte zonja që hyri brenda, e cila mbeti duke më shikuar sikur edhe unë atë…

Por, pasi nuk e qëllova, ajo më tha:

“Jam Qeti, nga shkolla e mesme në Ferizaj”.

“Uhhh!”, më doli fjala nga fundi i barkut. “Qenke bërë zonjë!”, i thashë dhe u hodhëm në përqafim të njëri-tjetrit.

“Më shtrëngo fort, si dikur kur ishim nxënës! Dua ta kthej kohën, t’i kthej vitet!”, më tha.

Djali i saj i rritur, që ishte në pushim si mërgimtar, qeshi me ndjenjën e nënës, Qetit. Dhe, i tha:

“Nënë, sikur po harron se edhe unë jam këtu!”.

“Jo, nuk po të harroj, por kur kemi qenë ne nxënës me këtë shokun tim, nuk ju kemi pasur juve. Ne kemi qenë të vetëm aso kohe dhe krejt çka donim ishte ta takonim njëri-tjetrin”, ia ktheu ajo.

Duke e parë lotin e saj, ime grua nisi të qante. Dhe, u përlotëm të gjithë… Qeti i kërkoi falje gruas sime, por ime grua ia ktheu se kur ishin takuar gjenerata e saj para pak vitesh, kishin qarë të gjithë bashkë. Ajo kishte ndodhur pas 30 vjetësh. Iniciativën e kishte marrë një shok që jetonte në Suedi. Bisedë pas bisede telefonike kishte arritur të kuptohej me të gjithë që të takoheshin në një restorant. Madje, një shoqe e tyre kishte ardhur nga Amerika vetëm që të takohej me shokët dhe shoqet e gjeneratës së vet!

Gjyshërit e fëmijërisë!

Do e ndjeja edhe unë një ditë kohën e gjeneratës sime, i them vetes. Ndoshta do të takohemi edhe ne si të tjerët që po takohen.

Një pasdite vjeshte në Ferizaj ndala veturën afër urës së vjetër, pranë hekurudhës. Ka vite që nuk kam qenë në këtë qytet, ku nuk është më as ura e hekurit mbi hekurudhë, pranë stacionit të trenit. Shoh si e kanë rrënuar urën dhe nuk kanë mbetur prej saj as reliktet për shenjë.

Shumë taksistë ishin në pritje të pasagjerëve dhe njëri prej tyre ofrohet pranë meje dhe më pyet:

“A po kërkon diçka? Dukesh se je i huaj!”.

“Jam bërë i huaj, miku im! Dikur këtë qytet e kam dashur me shpirt dhe, çuditërisht, tash jam bërë si i huaj!”, i them unë, mbushur me nostalgji.

“A po të duhet gjë, këtu?”.

“Po, më duhet shumëçka, miku im! Por, nuk di nga t’ia filloj! Në fakt, nuk di kënd të shoh, nuk njoh më askënd! E, një gjë të tillë nuk e kam pritur dot se do më ndodhte në jetë, që të harroj gjithçka nga ky qytet!”, ia theva unë.

“Ç’bën ti, çka punon?”.

“Jam gazetar”.

Dhe, pasi më shikon më me kureshtje, më pyet nëse e njihja kush ishte…

“Jo, miku im, nuk di kush je!”.

Ai, pa një e pa dy më hidhet në përqafim dhe më shtrëngon fort e fort sa edhe nuk më shkëputet dot nga shtrëngimi.

“Unë jam Meti, që kemi qenë shokë, dikur… Punoj taksist. Kam mbetur të punoj për kafshatë buke!”, më thotë ai.

Dhe, pa një e pa dy i hidhemi njëri-tjetrit në përqafim dhe e shtrëngojmë njëri-tjetrin fort…

Në ato çaste më kujtohet gruaja. A thua, edhe ajo ka qarë kur është takuar më shokë të saj si ne të dy tash?!

Dhe, pa dyshim, ulemi në kafenenë e afërt… Pimë kafe dhe i kujtojmë shokët tanë. Ku është ai e ku ai tjetri…

Meti, si taksist, dinte për gjithsecilin… Dinte ku punonte gjithsecili…

E, para se të ndaheshim, e lamë që një ditë të takohemi të gjithë…

Takimi i lotëve të gëzimit

Erdhi dita e takimit tonë, në një restorant në Ferizaj. Unë kisha arritur i pari dhe prisja se kush do vinte menjëherë pas meje… Në çast, erdhi shoqja jonë, Jeta… Mu bë sikur e kishte çantën shkollore me vete… Pas saj arriti Liza, e cila si nxënëse shpërndante buzëqeshje sa herë që hynte në oborrin e shkollës. Fill pas saj Zelihaja, dikur me ombrellë të kuqe dhe fustanin ngjyrë vjollce me lule të bardha… Ajo na uronte gjithnjë e para çdo notë që merrnim, në cilëndo lëndë… Tutje arriti Bashkimi, duke treguar si dikur se si ishin ndalur dritat në qytet.

Ndërkaq, Arjani duke treguar se si ishte mbushur qyteti me parulla “Kosova-Republikë”!

Por, kjo ishte imagjinata ime. Përndryshe, shoqja e parë që arriti kishte qenë, vërtet, Jeta. Por, unë as që e njihja! Dhe, thënë të drejtën, as ajo nuk më njohu, derisa i tha kamerieri se unë isha Safeti.

Jeta mezi nxori fjalë nga goja, nga emocionet që e vërshuan.

“Jetë, do të flasim e do kënaqemi si dikur, kur ishim nxënës!”, i them unë, sa për ta ngushëlluar.

Dhe, duke qenë ende në përqafim të njeri-tjetrit, vjen Bashkimi, i cili as që na njihte, por edhe atij ia bën me dije kamerieri se kush ishim…

Pastaj, vjen tjetri, tjetri, tjetri…

Më dukej sikur emrat tanë ishin diçka që na e kujtonte më shumë të kaluarën sesa të tashmen, ashtu sikur edhe emrat e profesorëve që i kujtuam një nga një…

Jeta ishte bërë edhe gjyshe. Por, edhe të tjerët ishin bërë gjyshër e gjyshe… Andaj, sado që mundohesha ta bindja veten, më bëhej se nuk ishim tash ata që ishim dikur…

Megjithatë, Zelihaja ma kujtoi ombrellën e kuqe që ma dha një ditë me shi në Ferizaj. Ajo teksa ecte, m’u afrua dhe më futi nën ombrellën e saj.

“Të kujtohet ombrella e kuqe?”, më tha në bisedë e sipër, teksa e kujtonim të kaluarën.

“Më kujtohet dhe as që e kam harruar ndonjëherë!”, ia ktheva me një qeshje të lehtë.

Dhe, pa dyshim, dikush ishte plakur shumë e dikush më pak… Por, në shpirtrat tanë kishin mbetur gëzimet e vjetra, që edhe e dominonin bisedën dhe takimin tonë, pas 40 vjetësh…

Safet Krivaça (Kosovarja)