Ishte një fushë, e që ishte rruga e vetme e asaj nate. Dukej çdo gjë shëmtuar. Nuk di nga erdhi nëna që mu shfaq para syve. U ndjeva tepër i lumtur.

Kur desha ta përqafoja, u bë çdo gjë e praruar. Por, iku nëna me mjegullën e dendur dhe e gjithë lumturia u shndërrua në një mashtrim të shpirtit, shkruan, shkruan “Kosovarja”.

Atë ditë do të thërriste një gocë në telefon dhe do bënim një takim gjysmë pune, në të cilin do të kishte gjithçka nga pak. Kisha planifikuar një javë të mirë argëtimi.

Dy mace të vogla luanin mbi çatinë e shtëpisë së fqinjit dhe prisnin bukën. Por, buka sikur u ishte vonuar e macet nisën të bëhen agresive. Vraponin mbi kurrizin e çatisë…

Unë nuk e kisha fatin të kisha pak argëtim. Po mendoja me vete se do të ndodhte diçka që do ma prishte lumturinë. Ishte bërë gati mesditë kur telefoni hodhi “flakë”. Nuk ishte thirrje si të tjerat, por ishte e zjarrtë!

Nuk zgjati as dhjetë minuta dhe thirrja tjetër flakëroi monitorin e telefonit tim. Do të vinte edhe një tjetër për çështje krejtësisht pune.

Në atë moment i thashë kolegut tim se isha i pafat. Njëra thirrje e prishi tjetrën dhe i refuzova takimet e ditës, meqë nuk do më linin rehat thirrjet të pija kafenë e ditës.

Ëndrra e lumturisë së rreme…
Dukej se ia kishte dhënë ferku i mëngjesit kur edhe më kaploi dëshpërimi. Ishte një gjysmë kllapie gjumi dhe po mendoja pse më ishte shfaqur ëndrra e lumturisë së rreme.

E kisha pritur një vit atë ditë dhe isha i dështuar. Djersët në ballë vazhdonin të binin në çarçafin e bardhë të shtratit. Në fakt, ishte një arsye që më kishte gënjyer atë natë lumturia.

Ngrita kokën sikur doja të testoja shëndetin dhe sëmundjen. Nëse mund ta ngritja kokën apo jo? Ngrita kokën dhe pash unazën time afër kokës, pak e fshehur nën jastëk. Nuk mbaj mend ta kisha hequr nga gishti. Nuk di si ishte palosur aty me ngjyrat e jetës së përditshme.

Nuk është unazë fati, nuk është as unazë lumturie. Nuk është as unazë zemre. Është unazë dyngjyrëshe. Në dy fusha bardhë e zi ka nga një pikë. Në fushën e bardhë është një pikë e zezë, e në fushën e zezë një pikë e bardhë.

Ashtu sikur realiteti i kësaj nate – prisja të gëzohesha e u dëshpërova! Me të parë unazën e enigmës jetësore, u zbutën ndjenjat e hidhërimit. Sytë më shkuan në fushën e zezë, që do të thotë se kur të jesh në një dëshpërim, sikur isha unë tani, është një dalje drite.

Është pika e bardhë në fushën e zezë, e cila sinjalizon të dëshpëruarin se jo gjithnjë do të kesh zi e dëshpërim. Jo gjithnjë do të jesh i mbuluar nga pikëllimi. Jo gjithnjë do jesh i zhgënjyer. Jo gjithnjë do jesh i frustruar.

Duhej ta fshija lotin, sepse në këtë fushë të zezë është një pikë e bardhë që tregon një dritë në fund të tunelit. E, nata që kishte rënë e kishte dritën e mëngjesit.

Dikush që e ka frikë natën e ka një shpresë, që do të thotë se do agojë mëngjesi, do agojë dita dhe dielli do e tretë frikën, sikur vesën mbi barë.

Në momentin kur nis t’më kaploj shpresa dhe lumturia, teksa shikoj një pikë të vetme të bardhë në fushën e zezë, sytë ngulitën shikimin në fushën e bardhë.

Këtu duken gjërat më mirë. Është tërësisht ditë. Nuk ka frikë njeriu, nuk ka as ankth dhe mund të ndihet tërësisht i lumtur. Nuk do të thërret as goca e dytë për ta ndalur hapin e të parës, e që është nisur të vjen në drejtimin tim.

Por, shoh në fushën e bardhë një pikë të zezë, që më sinjalizon se lumturia duhet të jetë e kufizuar. “Kurrë mos thuaj kurrë”, është një pikë e zezë që mund ta dominojë tërë këtë fushë dhe të bëhet çdo gjë zi.

Drini na mërziti shumë…
Drinin atë ditë e kishin suspenduar nga shkolla. U mërzitëm shumë me gruan. Ai nuk do të shkonte ca ditë në shkollë dhe “Mileniumi 3” nuk mërzitej e as nuk do dinte se ne, prindërit e Drinit, kishim mërzi tepër të madhe.

Është viti i fundit i shkollës së mesme i Drinit, maturant gjimnazi, mendoja unë me mburrje dhe i kisha thënë gruas se nuk di sa do të zgjaste lumturia jonë, por disi kisha parandjenjën se do prishej shpejt buzëqeshja, meqë në xhepin e tij ishte gjetur një brisk i vogël, që ishte bërë shkas të flitej e përflitej në shkollë.

Shikoj fushat e unazës dhe dal te bindja e saktë se asgjë absolute nuk është në këtë botë. Relativiteti është diçka që lëvizë shpejt në jetën tonë.

Jeta e ka gëzimin e dëshpërimin, të bardhen dhe të keqen
Unaza është e saktë, them me vete, dhe do e bartë çdo ditë tani e tuje. Ajo thotë se 24 orëshi e ka ditën dhe natën. Të bardhën dhe të zezën, që mund të ndodhin në jetë. Pikëllimin dhe gëzimin. Të mirën dhe të keqen.

Kur të jesh i pikëlluar dhe nuk sheh tjetër pos fundit të botës, shfaqet pika e bardhë, që thotë se pas kësaj vjen diçka e bukur.

I kisha menduar të gjitha këto, kur duhej t’më kishte zënë gjumi përsëri. Nuk isha në vetëdije për gjumin e mëngjesit, derisa kisha shikuar fushat e unazës për të mirën dhe të keqen e jetës.

Babai im nuk dinte shkrim-lexim, por e donte shkollën. Po të ketë qenë ai në vendin tim, shkolla e Drinit nuk do të mund t’ia bënte fjalën dy.

Po vinin të dy drejt meje, babai dhe nëna. Nuk ishin kapur për dore, sepse babai mbante plis dhe kurrë gjatë jetës sime nuk e kisha parë pa të në kokë, as kur flinte, madje!

E kisha pyetur nënën kur isha i vogël se si duket babai pa plis. Nëna më tha se as ajo nuk e dinte.

Kur babai dhe nëna arritën afër meje, panë se isha i mërzitur. Lotët më shkonin për Drinin, nipin e tyre, më të voglin fëmijë, ndër 60 nipat dhe mbesat e tyre.

Donin t’mi fshinin lotët. Nëna u ofrua dhe nxori fasuletën nga pështjellaku. M’i fshiu lotët, por lotët nuk ndaleshin. M’i fshiu përsëri.

As vetë nuk e dija a qaja për nënën që nuk e kisha parë 20 vjet apo për Drinin?! Më ishin ngatërruar ndjenjat, por në lot nuk shkruante për kënd rridhnin nga sytë e mi…

Të dy më shikonin, por nuk flisnin. Babai më tha: “Nuk qajnë burrat, por ti ke mbetur fëmijë! Ti je rritur, por nuk je bërë kurrë burrë! Nuk qajnë burrat për gjithçka!”.

Nëna e shikoi babanë dhe nuk foli, por vazhdoi t’mi fshinte lotët. Desha ta përqafoja dhe t’i thosha: “Nëna ime, nuk të kam parë qe sa vjet, eja të të puthë!”. Por, ajo nuk mu ofrua.

“Pse nuk më përqafon nëna ime? A je ti ajo që më ke përqafuar, duke më shtrënguar në gjirin tënd?”, i thashë.

Ajo më shikoi dhe ma ktheu shpinën. I dha shenjë babait të ktheheshin nga kishin ardhur. U larguan prej meje. Unë mbeta i shtangur.

Nëna, pasi bëri disa hapa, u kthye kah unë, më shikoi dhe eci drejt meje. Më shtrëngoi e më përqafoi shumë. Më puthi në faqe si dikur dhe u nis të largohej nga unë…

Unë u mbusha jetë nga përqafimi i saj… Zgjata duart ta ndalja. I thashë më prit se dua të vij me ty…

“Pse më ke lënë?”, i thashë.
E ajo, sikur më tha – ti je bërë burrë, duhet të kthehesh te Drini, sepse ai ka nevojë për ty…

Dhe, papritmas shfaqet një mjegull dhe ajo tretet në të…

Shpejt e shpejt ngrihem nga shtrati dhe ulem duke buzëqeshur. Lotët e kanë qullur çarçafin e bardhë.
Oh, sa shumë më ke mbushur jetë, nëna ime! Jam i lumtur që të pashë! Kur do vishë përsëri? I lumtur isha, sepse më ke përqafuar, më ke puthur pas njëzet vjetësh…

Dhe, tek më mbesin fjalët në buzë, të pathënat e shpirtit, zbres kokën në jastëk të më zgjatet lumturia.
Ndoshta do të kthehet nëna dhe babai, ndoshta do t’më marrin me vete në botën e tyre… Çdo gjë do ishte më mirë sikur të vinin përsëri…

Sa shumë kanë dashur ta kem një nuse për qejfi të tyre. I shikonin vajzat me çanta në duar, tamam sikur e mban ti, them me vete, duke iu drejtuar asaj që fustani i valëvitej në çdo hap, duke shkundur lulet e kuqe…

Nuk ka mbaruar ende fusha e lumturisë, them me vete. Eci përmes saj, duke i shijuar bukuritë e çantës në shpinë, e që e mbanë ti, ashtu sikur donte nëna ime. Çanta e saj është pikë e bardhë në fushën time të zezë, përmes të cilës eci unë, duke e kërkuar nënën time.

Pika e bardhë thotë se mund ta thyej dëshpërimin. Do i bëja të lumtur nënën dhe babanë nëse ti do e mbaje çantën në shpinë para syve të tyre…

Dielli është ngritur në qiell, dita ka evoluar në punët dhe dinamikën e përditshme…

Zot, sa shumë gjëra të bukura më ka sjell nata! Duhet t’i mbaj në zemrën time dhe t’i mbyll në guacë, apo është mirë të tregoj botërisht se jam përqafuar me nënën…

E, babai nuk më përqafonte. Ai ishte burrë dhe nuk i mbante fëmijët në prehër. Ai ecte me plumba në brez dhe e donte burrërinë e Shqipërinë, por thoshte se në Shqipëri burra ka pak… Sokol Murturi /Kosovarja/

MUND TË JU PËLQEJNË