E fillova në Zagreb dhe e përfundova te gruaja ime pse nuk sheh ëndrra. Ishte një ëndërr që përfundoi, në realitet, jo bash e mirë. E, të gjithë jemi pjesë e këtij realiteti: edhe të mençurit, edhe budallenjtë, shkruan “Kosovarja”.

E kisha lënë për nesër takimin për kafenë e mëngjesit me atë që e kisha pritur më shumë se dhjetë vjet. Vinte nga larg në Prishtinë dhe doja ta shihja me sy, meqë kishim shkruar gjatë e gjatë, me vite e vite.

Nata po vinte. Bëra një dush në banjë. Bëra shumëçka që për nesër të dukem sa më bukur…

Më doli gjumi dy orë para mesnate dhe u befasova për të parën herë në jetë se si nuk më doli asgjë këtë natë të ma prish të nesërmen. As nuk vdiq askush, as nuk u sëmurë askush, as…

Fqinja e parë vdiq para dhjetë ditësh dhe nuk do të kem pengesa për nesër. Uh, jetë o jetë, sa bukur kur nuk të prishet e nesërmja, sa mirë kur të thyhen parandjenjat e liga…

Ah, po ta kisha fuqinë e xha Ajetit, që i rrihte 4-5 vetë përnjëherë!
Dal në ballkon dhe krejt çka ka me shpirt jashtë është një mace e fqinjëve, që loz mbi barin e oborrit, duke u ngjitur në blirin para shtëpisë.

Më heton, ndalet e më shikon. Më shikon ajo, por e shikoj edhe unë dhe më duket sikur më thotë: “Ende nuk është për “morgen”, njeri, kthehu dhe fle akoma e mos më shiko mua!”.

E mbylli derën e tarracës dhe kthehem në shtrat, i gëzuar që erdhi gati agu dhe dita nuk më ishte prishur me asgjë.

Duhet të ketë qenë ora 6 e mëngjesit kur hajnat ma kishin thyer veturën. Isha diku në Zagreb. Pesë vetë sillen rreth veturës sime.

“Ej, çka bëni këtu, o burra?!”.

“A është kjo e jotja?”.

“Kush u ka thënë ta hapni veturën? Jeni hajna ju apo njerëz të shtetit?”.

“Jemi si në mes diçka…”, më thotë njëri.

“Kjo veturë sikur nuk është e jotja”, më thotë një tjetër.

“Unë i kam letrat në veturë që të bindeni ju se është imja”.

“Të besojmë ne, të besojmë…”, më thotë tjetri.

“T’më kishit besuar, me siguri, nuk do e hapni, por unë dua që të verifikoj kush jeni ju. Nuk i hipi veturës pa e ditur se kush jeni dhe nëse keni marrë diçka apo keni lënë në veturë. Gjatë rrugës mund t’më ndaloj ndokush dhe t’më kërkoj kontroll e ta paguaj shtrenjtë atë që keni bërë ju”.

Dhe, më shkon në mendje ta rrah njërin, por çka do u bëj katër të tjerëve?! Eh, sikur ta kisha trupin e xha Ajetit, që ka vdekur para pesëdhjetë vjetësh! Ka qenë i madh me trup. E kishte dorën sa një tigan dhe i gjatë diku mbi dy metra.

Para se të vdiste, njëri e pyeti:
“Si je, he burrë? Mos u dorëzo, sepse gjithnjë ke qenë i fuqishëm dhe durimtar! Si të kemi tash?”.

“Keq. Keq shumë. Nuk më ka mbetur fuqi as për dy vetë! Vdekja po më troket te dera, shpejt do të shkoj”.

Më pas u komentua se, vërtet, ishte para vdekjes, sepse fuqia e tij kishte rënë. Nuk ishte më ai që rrihte njerëz.

Edhe unë, të kisha qenë si xha Ajeti, e t’i kisha rrahur ata pesë vetë, do të kishte qenë mirë, por duhet të merrem vesh me ta me të mirë, aq sa mundem. Me të fortin kur nuk mundesh duhesh të bësh kompromis.

Diçka si mes Kosovës dhe Serbisë, që nuk po merren vesh ndërmjet veti, por po ua presin teshat ata në Bruksel!

Çka të bëj, e mendoj në vete. Më mirë ta thërras ndonjë polic e t’i verifikojnë këta njerëz, që flasin herë shqip e herë serbisht.

Por, në rrugë nuk lëvizë asnjë njeri me uniformë polici. Më në fund, ata tërhiqen dhe shkojnë. Dhe, pasi largohen, në kokë më vijnë shumë ide… Si nuk ua bëra nga një foto me telefon…

Po më duhet hamami i Hyrës!
Dhe, derisa i bëj vetes këtë pyetje, kalojnë disa policë dhe njëri prej tyre më pyet:

“A të duhet gjë?”.

“Hamami i Hyrës!”, i them.

“Kush është ajo Hyrë?”, pyeti polici.

“Lëre tani se shumë jeni vonuar, e ku t’i gjej tash ata që e kishin hapur veturën time!”.

“A ke pasur gjë në të?”.
“Jo, nuk kisha. Më e mira që sot nuk e kisha me vete as gruan, se mund t’ma kishin rrëmbyer!”.

Dhe, zgjohem nga shtrati i shokuar nga ëndrra e mëngjesit. Ëndrrat e mëngjesit qenkan më të trishtuara se ato të natës. Andaj, shpresoj të mos më përsëritet më ajo ëndërr. Shpresoj në ditë të bukur, por cili është, a thua, kuptimi i ëndrrës?

Me siguri, do të jetë ditë e bukur dhe e mirë. Kam dëgjuar se kur sheh uniforma, ëndrra del e mirë dhe po e lë me kaq.

As sivjet e as në mot nuk do të bëhet mirë!
Dhe, vë kokën në jastëk pak i qetësuar dhe sërish ëndrra tjetër. Një fallxhi shkon tatëpjetë lëndinës dhe një fqinj imi i del para dhe e ndalë. Ia ofron shuplakën dhe i thotë:

“Ma shiko, he burrë, a kam sivjet jetë më të mirë? A do të kem shumë bereqet se e kam në mend ta mbjell arën me shalqi dhe ta thyej krizën që më ka kapluar?”.

Fallxhiu e merr shuplakën e tij dhe e shikon. I thotë:
“Sivjet keq. Shumë zi po del. Keq shumë… Nuk të kisha thënë ta mbjellësh arën fare sivjet”.

“Po, shiko, he burrë, atëherë, vitin tjetër çka do të bëhet?”, i thotë ai dhe ia jep dorën tjetër.

“Njëjtë, he burrë. Keq shumë po të del, përsëri. S’ka bereqet fare!”.

“Pa shiko, pra, pas tre vjetësh, a po ndryshon gjë?”.

“Pas tre vjetësh më mirë po del. Po bëhet mirë”.

Kjo bëri që ai tash të merr frymë thellë, në shenjë të qetësimit shpirtëror dhe thotë: “Eh, më në fund, e kapi! E dija se diku duhet ta rrokë puna, se Zoti ka thënë “punëtori ma merr me zor”.

“Nuk po del më mirë, por mësohesh me varfëri dhe të vjen sikur me pasur pasuri!”.

Në ato çaste më doli gjumi. Sërish keq, them edhe unë. Nuk di pse kanë mbetur këto ëndrra, nuk di kush i ka lënë, por Zoti ka mundur të mos i lërë ëndrrat fare.

Gruaja ime ia futë gjumë dhe s’e ka gajle a fryu natën era a jo!
Por, për çudi, gruaja ime nuk sheh kurrë ëndrra! Më së miri e ka, ja fut gjumë dhe kur e pyes se a e ka ndie erën e fortë që ka fry natën, thotë: “Jo more, çfarë ere, a ëndërr je, a?!”.

As nuk sheh ëndërr, as nuk e prishë gjumin, as nuk e prishë të nesërmen.

“Heu, po mirë”, them me vete, tek fle ajo me një gërhisje që ndihet, ndoshta, edhe te fqinji që sapo e pash ëndërr. Sokol Murturi /Kosovarja/

MUND TË JU PËLQEJNË